maandag 21 september 2015

Myanmar buys botched obsolete microwave radar / koopt opgelapte ouderwetse magnetronradar


De Ministers Ploumen en Koenders beantwoordden op vrijdag 18 september Kamervragen van Jasper van Dijk (SP) die werden gesteld naar aanleiding van een tekst van Stop Wapenhandel dat ik in juli schreef: Despite military embargo, India sells Dutch radar technology to Myanmar

Opmerkelijk is dat in een van de antwoorden staat dat het niet uit maakt of wapens oud dan wel nieuw zijn bij de beoordeling of ze onder het wapenembargo naar Myanmar/Birma vallen. Tegelijkertijd wordt gesteld dat het bij de levering gaat om een radar gebaseerd op verouderde technologie uit Nederland. Dus is het nu wel of niet toegestaan om oud cq. verouderd materieel te leveren? Oud of niet de waarde van het systeem is toch nog zo'n € 8 miljoen.

De laatste levering van de LW04 = RAWL02 Mk II vond plaats voor schepen waarvan het laatste in 2000 in de vaart werd genomen. 

Myanmar buys botched obsolete microwave radar

The Dutch Ministers Ploumen (Trade) and Koenders (Foreign Affairs) Friday, September 18th answered parliamentary questions from Jasper van Dijk (SP) that were asked in response to a text I wrote in July for Stop Wapenhandel: Despite military embargo, India sells Dutch radar technology to Myanmar

It is remarkable that one of the answers is that it does not matter if weapons are old or new when assessing whether they are covered by the arms embargo to Myanmar / Burma. At the same time it is stated in the questions that the sale is about radar based on obsolete modernised technology from the sixties. So is permitted or not to sell old or obsolete military systems to a country under an all inclusive arms embargo? Oldfashioned or not, the value of the system is still approximately 8 million.

Last deliverance of LW04 (Indian designation RAWL02 Mk II) for vessel launched in 2000.  


dinsdag 15 september 2015

Ongelijksoortige ruil

Een mens is een kwetsbaar wezen. Dat geldt voor vluchtelingen in veel te volle opblaasbootjes, in vrachtwagens of aan grenzen zonder de juiste documenten. Maar eigenlijk gaat dat voor ons allemaal op. Die kwetsbaarheid delen is een strategie om hem wat kleiner, behapbaarder, te maken. Dat doe je toch vooral door jezelf met andere mensen te omgeven, zoals familie, vrienden, kameraden, voorbijgangers.

Deze week ging een kameraad van me dood, Peter Custers. Marxist tot in zijn kleine teen. Intellectueel, activist, rusteloos zoeker naar een betere wereld. Hij voegde een begrip aan mijn vocabulaire toe: ongelijksoortige ruil. Daarmee doelde hij op het verkopen van wapens aan landen die daarvoor betalen met het geld dat ze verdienden aan waardevolle grondstoffen of productie. Hij schreef erover voor de tijdschriften 't Kan Anders en VDAMOK.

Bij BONK (Burgerlijke Ongehoorzaamheid Non-Coöperatie, 1985-1988) leerde ik hem kennen. Daar begon mijn antimilitaristische avontuur dat tot nu toe voortduurt. Peter stapte daarna ook in andere werelden. Uit een daarvan kwam zijn boek voort: Capital Accumulation and Women's Labor in Asian Economies, over de rol van vrouwen in de Aziatische lage lonen arbeid. Een paar weken voor zijn dood stuurde hij een mailtje dat dit boek – na een vertaling in het Bengaals - ook in het Koreaans zou worden uitgeven.

Hij schreef daarnaast ook het lijvig boek Questioning Globalized Militarism. Nuclear and Military Production and Critical Economic Theory over de militaire en nucleaire productie en de Waardeleer van Marx. Productie kan ook leiden tot negatieve waarde, en de rol van de Staat als sturend element moet niet vergeten worden, betoogde Peter. Ook de theorie van ongelijksoortige ruil werd er verder in uitgewerkt. Het boek eindigt met de zin: “Given the destructive impliations of the production and the export of arms, the capitalist system itself needs to be understood as deeply paradoxial.”

Ik moet er aan denken als ik pleidooien lees voor militaire interventie in Syrië, door het gooien van bommen, maar ook in (safe havens) of boven Syrië (no-fly) waartoe steeds meer opgeroepen wordt. Ook door mensen die ik ken als kritisch als het gaat om economische machtsverhoudingen in de wereld. Het medeleven met de massale hoeveelheid vluchtelingen lijkt de kritische houding te overstemmen. Maar is het door AK geleidde regime in Turkije dan opeens een goede bondgenoot, terwijl ze zelf oorlog op het vuur gooien in Syrië? Zullen NAVO-landen en hun bondgenoten (wie anders?) een no-fly zone gaan handhaven in het belang van vluchtelingen, of in hun eigen economisch en militair belang? De glijdende schaal waarop je terecht komt als je militaire middelen gaat inzetten, zelfs als dat 'alleen' een no-fly zone is, werd aangetoond in Irak 1991-2002 en Libië 2011.

Een dergelijk ingrijpen is net zo min als de toegenomen Russische steun voor het regime van Assad in het belang van een oplossing van de burgeroorlog in Syrië. Niet alleen de spanningen in Syrië zelf zullen er door oplopen. Rusland zal zich er in krasse bewoordingen tegen uitspreken. De Westerse reactie zal niet lang op zich laten wachten en de verhouding zal er nog verder door verslechteren. Dat zal ook repercussies hebben ver buiten het Midden-Oosten. Er is een gezamenlijk belang: het bestrijden van de islamistische groepen in Syrië. Dat zou een begin van een diplomatieke oplossing kunnen zijn.
Het klinkt na decennia lang militair optreden misschien naief, maar ik ben niet de enige die zo denkt. Ook Staffan de Mistura de speciale gezant van de Verenigde Naties voor Syrië kwam onlangs met een dergelijke oplossing.
Peter maakte ook analyses over het conflict en dacht over oplossingen. Het doet me oprecht verdriet dat hij er niet meer is. Wat ik me nog levendig herinner is de tekst van Che Guevara op een schilderij boven zijn schoorsteenmantel: "At the risk of seeming ridiculous, let me say that the true revolutionary is guided by a great feeling of love." Het linkt zo lief en is zo waar. Maar die liefde betekent ook dat je nadenkt hoe je de kwetsbaarheid van mensen zo min mogelijk geweld aandoet. Met militaire middelen een snel einde maken aan de crisis in het Midden-Oosten en de regio daaromheen is een illusie, die voorbijgaat aan de machtmechanismes en economische belangen die de crisis nu juist veroorzaken. De basis voor de vluchtelingenstromen is gelegd tijdens de reeks oorlogen die in 1990 begon. Zowel The Nation als Radio Free Europe hebben deze week daarover teksten. Doormodderen op dezelfde weg is geen oplossing.
 
Martin Broek 
 
Voor meer informatie zie de site van Peter.
Geschreven voor Konfrontatie