Vorige week las ik dit stuk in een Australische krant.
De auteur vroeg zich af of Trump wel besefte hoe de verhoudingen met
Saoedi-Arabië werkelijk liggen. Dat hij geen miljarden aan wapenorders
had binnengehaald (overigens grotendeels gebaseerd op eerdere afspraken
onder Obama) tijdens zijn trip naar Riyad, maar belasting was komen
innen. Belasting voor het feit dat de Amerikanen en in hun slipstream
het Verenigd Koninkrijk, het huis van Saud beschermen en in eigen land
en bondgenootschappen de hand boven het hoofd houden.
Saoedi-Arabië doet inmiddels haasje over met Rusland om plaats vier van militaire grootbesteders en ziet alleen de VS (ver) en China voor zich. Voor een relatief klein land een bijzondere positie. Activisten wijzen erop dat het Salafisistische regime de radicale islam exporteert naar vele landen, vaak met desastreuze gevolgen. De aanslagen op de Twin Towers en het Pentagon op 9/11 …, ach, lezers van deze site kennen dat verhaal. Misschien ook van het optreden in Bangladesh. Linkse en progressieve activisten wijzen op de binnenlandse onderdrukking m.n. gericht tegen Shi'iten, oorlog tegen de bevolking van Jemen en de massale hoeveelheid wapenleveranties die desondanks naar het regime gaan.
Op het moment dat ik dit stukje schrijf zit ik klaar voor een fietstocht door Engeland. Ik ontkom dan niet aan berichten over aanslagen op burgers door dolgedraaide mafketels op Engelse pleinen. In het Pinksterweekeinde was het weer zover. Met een vrachtwagen inrijden op mensen en vervolgens fanatiek op omstanders insteken. Kamikaze-terrorisme is het. Je hebt er niet veel voor nodig. Gevolgen: zeven doden en tientallen gewonden.
Op de site van NRC-Handelsblad staat: “Volgens The Guardian deden de veiligheidsdiensten in 2015 al onderzoek naar Shazad Butt [een van de daders] nadat er vermoedens waren dat hij mogelijk geradicaliseerd was. Ook zou hij zich hebben aangesloten bij de verboden salafistische organisatie al-Muhajiroun, waar hij zich Abu Zaitun liet noemen.”
Voor deze column zou het makkelijk zijn als al-Muhajiroun een mantel van Saoedi-Arabië zou zijn, maar de organisatie werd al in 1986 verboden en de leider week uit naar Engeland. Ook daar werd, in 2005, de organisatie verboden. Ze dook op in nieuwe gestalten met nieuwe leiders. Dit stukje zou ik kunnen beëindigen met de opmerking dat een van de leiders Abu Ibrahim in 2004 bij de BBC stelde dat hij het verrekte zijn andere wang toe te keren terwijl in Irak onschuldige burgers werden vermoord.
Wat in 1990 begon met Desert Shield en Desert Storm heeft storm geoogst. Nee, ik leg het begin verkeerd. Je moet ergens beginnen, maar de Iran-Irakoorlog is dan een beter gekozen recent moment. Beide landen werden bewapend door Russen en 't Westen. Ook dit koude kikkerlandje droeg zijn steentje bij. Melchemie en de Nederlander van Anraat waren bijvoorbeeld goed voor een groot deel van de grondstoffen voor chemische wapens. Toen Iran dreigde te gaan winnen, kreeg Irak wat meer steun, meer wapens en een interventie in de Perzische Golf gericht tegen de olietransporten van Teheran. Sindsdien is de lucht nooit meer zonder bommenwerpers en projectielen geweest. Sindsdien is het moorden nooit meer gestopt.
Wat nodig is, is niet meer spierballen taal. Niet nog meer bommen op onschuldige mensen. Wat nodig is, is dat vriend en vijand, Oost en West, om de tafel gaan zitten met de oprechte wens de oorlog achter zich te laten, omdat die ook hier, maar vooral daar tot ontzaggelijk veel ellende leidt. Dat betekent niet de regio nog verder volpompen met wapens (die geregeld elders opduiken). Dat betekent het stap-voor-stap inperken van de gewelddadige islamisten. Dat betekent een einde aan het bestrijden van bevolkingsgroepen… ach, het conflict is nog niet uitgewoed. Teveel interne, regionale en internationale belangen spelen nog een rol. De wens is geen snelle diplomatieke oplossing. Daarbij hebben slechts de onschuldige burgers baat, waarop zovelen zich beroepen.
Laat ik dan toch maar eindigen met een ander naïef voorstel, waarmee ik velen van me vervreemd, maar ook velen vind die hetzelfde denken: wie aan de oorlog ontsnapt, moet welkom zijn. Na mijn fietstocht zal ik me wel weer keren tegen de wapenleveranties die nog meer mensen de vluchtelingenstatus injagen.
Saoedi-Arabië doet inmiddels haasje over met Rusland om plaats vier van militaire grootbesteders en ziet alleen de VS (ver) en China voor zich. Voor een relatief klein land een bijzondere positie. Activisten wijzen erop dat het Salafisistische regime de radicale islam exporteert naar vele landen, vaak met desastreuze gevolgen. De aanslagen op de Twin Towers en het Pentagon op 9/11 …, ach, lezers van deze site kennen dat verhaal. Misschien ook van het optreden in Bangladesh. Linkse en progressieve activisten wijzen op de binnenlandse onderdrukking m.n. gericht tegen Shi'iten, oorlog tegen de bevolking van Jemen en de massale hoeveelheid wapenleveranties die desondanks naar het regime gaan.
Op het moment dat ik dit stukje schrijf zit ik klaar voor een fietstocht door Engeland. Ik ontkom dan niet aan berichten over aanslagen op burgers door dolgedraaide mafketels op Engelse pleinen. In het Pinksterweekeinde was het weer zover. Met een vrachtwagen inrijden op mensen en vervolgens fanatiek op omstanders insteken. Kamikaze-terrorisme is het. Je hebt er niet veel voor nodig. Gevolgen: zeven doden en tientallen gewonden.
Op de site van NRC-Handelsblad staat: “Volgens The Guardian deden de veiligheidsdiensten in 2015 al onderzoek naar Shazad Butt [een van de daders] nadat er vermoedens waren dat hij mogelijk geradicaliseerd was. Ook zou hij zich hebben aangesloten bij de verboden salafistische organisatie al-Muhajiroun, waar hij zich Abu Zaitun liet noemen.”
Voor deze column zou het makkelijk zijn als al-Muhajiroun een mantel van Saoedi-Arabië zou zijn, maar de organisatie werd al in 1986 verboden en de leider week uit naar Engeland. Ook daar werd, in 2005, de organisatie verboden. Ze dook op in nieuwe gestalten met nieuwe leiders. Dit stukje zou ik kunnen beëindigen met de opmerking dat een van de leiders Abu Ibrahim in 2004 bij de BBC stelde dat hij het verrekte zijn andere wang toe te keren terwijl in Irak onschuldige burgers werden vermoord.
Wat in 1990 begon met Desert Shield en Desert Storm heeft storm geoogst. Nee, ik leg het begin verkeerd. Je moet ergens beginnen, maar de Iran-Irakoorlog is dan een beter gekozen recent moment. Beide landen werden bewapend door Russen en 't Westen. Ook dit koude kikkerlandje droeg zijn steentje bij. Melchemie en de Nederlander van Anraat waren bijvoorbeeld goed voor een groot deel van de grondstoffen voor chemische wapens. Toen Iran dreigde te gaan winnen, kreeg Irak wat meer steun, meer wapens en een interventie in de Perzische Golf gericht tegen de olietransporten van Teheran. Sindsdien is de lucht nooit meer zonder bommenwerpers en projectielen geweest. Sindsdien is het moorden nooit meer gestopt.
Wat nodig is, is niet meer spierballen taal. Niet nog meer bommen op onschuldige mensen. Wat nodig is, is dat vriend en vijand, Oost en West, om de tafel gaan zitten met de oprechte wens de oorlog achter zich te laten, omdat die ook hier, maar vooral daar tot ontzaggelijk veel ellende leidt. Dat betekent niet de regio nog verder volpompen met wapens (die geregeld elders opduiken). Dat betekent het stap-voor-stap inperken van de gewelddadige islamisten. Dat betekent een einde aan het bestrijden van bevolkingsgroepen… ach, het conflict is nog niet uitgewoed. Teveel interne, regionale en internationale belangen spelen nog een rol. De wens is geen snelle diplomatieke oplossing. Daarbij hebben slechts de onschuldige burgers baat, waarop zovelen zich beroepen.
Laat ik dan toch maar eindigen met een ander naïef voorstel, waarmee ik velen van me vervreemd, maar ook velen vind die hetzelfde denken: wie aan de oorlog ontsnapt, moet welkom zijn. Na mijn fietstocht zal ik me wel weer keren tegen de wapenleveranties die nog meer mensen de vluchtelingenstatus injagen.
