L.S.
Je vroeg
je af of wapenexportbeleid in Nederland wel een item is. Aangezien ik
toch een blog voor Konfrontatie moest schrijven, nam ik me voor om te
proberen een weekdagboekje te schrijven over wapenhandel met een
Nederlands tintje. De voorgaande week eindigde ermee dat het
Wapenexportdebat in de Tweede Kamer over 2013 uitgesteld is.
Misschien is dat maar goed ook, want de
feiten zijn nog niet eens gepubliceerd. Het lijkt wel alsof juist
de ambtenaren die controle mogelijk moeten maken door de Regering
worden afgeslankt en -gedankt. Ze kunnen hun werk in ieder geval niet
aan. Je kan je afvragen of een debat zonder beloofde gegevens wel zin
heeft.
Zaterdag
27 en zondag 28: de
Volkskrant bericht over korruptie bij de
aanschaf van politiewapens. De voormalig Amerikaanse wapenhandelaar
Richard Bistrong zegt: “... of het nu
om Afrikanen ging, of om Nederlanders, dat deed er niet toe.”
Technisch Bureau H.A. Muller B.V. wordt genoemd als een Nederlands
contact. In de jaren negentig las ik veel schietsportblaadjes. Er
waren maar twee Nederlandse wapenhandelaren die me daarin opvielen.
De eerste was Fred van Yperen, voormalig politieman en eigenaar van
J.F.Y. uit Maarssen/Loenersloot. In de jaren negentig ontving hij
bijvoorbeeld een partijtje
aanvalsgeweren, waarvan niemand het fijne
wist. Fred is inmiddels naar Oost-Groningen verhuisd en overgestapt
op de handel in sportartikelen en motor- en fietsonderdelen. De
andere was Technisch Bureau
Muller uit Arnhem dat nu door de Volkskrant is
beschreven.
Een
andere veel
grotere corruptie zaak haalt de pers in
Nederland al niet meer sinds 2011. Afgelopen weekend kwam de
Zuid-Afrikaanse met nieuwe informatie. Thales betaalde eind jaren
negentig president Zuma, destijds nog vicepremier, smeergeld om er
zeker van te zijn dat Zuid-Afrika wapens van het Franse concern
bleef kopen. Nog steeds is de onderste steen niet boven. Nederland
heeft een
belangrijke poot binnen het Franse concern.
Thales
ontkende later deze week de feiten. Je zou
denken Nederlandse pers bijhouden die zaak.
Maandag
29 kwam het belangrijkste
wapenhandelnieuws niet uit Nederland, maar uit Engeland. Het bedrijf
Chemring
leverde traansgas aan de politie van Hong Kong.
Dit werd ingezet tegen de demonstranten. Chemring verklaarde vrij
snel na het bekend worden van dit nieuws dat het zijn leven zou
beteren. Onzin
beweerde de minister van Buitenlandse Zaken, Philip Hammond,
CS gas kan je overal kopen, dus maak je niet nodeloos druk. Levert
of voert Nederland ook traangas door? Ja
vooral aan het ondemocratische Golfstaatje Oman en een beetje aan
rumoerige Indonesië. Doorvoer vindt plaats naar Oman (uit het VK) en
het ook niet frisse Qatar (uit Frankrijk).
Dinsdag
30: Vandaag worstel ik me door het zakendoen met Duitse vrienden
van de Nederlandse zakenman Fentener van Vlissingen in het
interbellum. Steeds opnieuw moet ik wennen aan het idee dat Nederland
in die jaren niet alleen neutraal, maar ook nogal Duits georiënteerd
was.
Verder
ontvang ik een op de persoon opgestelde reclame voor een
defensie-industrie bijeenkomst in Qatar of ik en mijn bedrijf geen
belangrijke bijdrage willen leveren aan land-, lucht- en zeemacht.
Zucht.
Woensdag
1: Nogmaals zucht. Pas van vandaag lees
ik een bericht uit de Dagen Nyheter van afgelopen maandag. Het gonst
al een week van Arms
Trade Treaty (ATT) berichten in de
internationale pers. Binnen anderhalf jaar heeft men al voldoende
landen die hun deelname aan het verdrag hebben bekrachtigd. Iedereen
blij. Zelfs die verrekte mensenrechtenschenders zullen zich er iets
van gaan aantrekken, aldus
de directeur van het Control Arms secretariat Anna MacDonald.
Veel verandert er feitelijk niet door voor de grote
wapenleveranciers. Gek dat zoveel geld en tijd is gaan zitten in iets
wat vooral een PR-operatie is en geen hout snijdt.
In
de Zweedse krant lees ik dat er veel
verandert. Voor het eerst spelen ook vrouwen een afweging of er
al-dan-niet geleverd moet worden. De vrouw die het schrijft is een
Zweedse schoonheid, maar dat is geen excuus voor het oplepelen van
NGO-propaganda. Denk zelf na. Er zijn geen wapens gericht tegen
vrouwen. Vrouwen zijn onmiskenbaar belangrijke slachtoffers van
wapengeweld, net als kinderen, ouderen en alle anderen die toevallig
in de weglopen of juist niet kunnen weglopen. Dit punt werd al gedekt
door het criterium dat geen wapens mogen worden geleverd waarmee de
mensenrechten geschonden kunnen worden. Gabriella Irsten, politiek
medewerkster van de Women International Leaque for Peace and Freedom
(WILPF) beweert in het artikel terecht dat de Zweedse wapenregels tot
nu toe vaag waren. Maar in die zin is de ATT geen enkele verbetering.
Zweden onderschreef eerder de net iets minder vage Europese
wapenexportregels die door dezelfde groepen
die nu de ATT hebben bekokstoofd werden uitgebroed (evenals de
Gedragscode daarvoor). In de geest zijn het mooie documenten, maar
naar de letter – en daar gaat het uiteindelijk om – zijn ze niet
meer dan een gescheurd vangnet waarmee op zijn best alleen de
grootste vissen zijn te vangen. Waarom iedereen dan zo blij danst op
de kade is de vraag.
Donderdag
2: Lees
ik dat het State Department op 1 en 2 oktober op bezoek is in
Amsterdam om het Amerikaanse wapenexportbeleid uit te leggen. De
Verenigde Staten houden er een streng eigen beleid op na dat vooral
bedoeld is om de wereldwijde belangen van de VS te ondersteunen.
Economisch gewin is ondergeschikt aan machtspolitiek. In Europa is
dit vaak andersom. De Amerikanen zijn ook nogal streng bij
overtredingen. Een nulletje of zes boete is niks. Om dat te te
voorkomen en uit te leggen, komen ze jaarlijks langs.
Vrijdag
3 ga ik fietsen en zwem in zee. Praat over tuinieren en natuur.
Even denk ik er nog over om een bericht op te nemen dat het Nederlandse Parlement
opzoek gaat naar een nieuwe duurzame
huisbank zonder wapenhandel. Ben benieuwd welke dit wordt. Maar
laat het er bij zitten. Trappen maar. Libellen en koolwitjes schieten
voorbij.
Vandaag
4 heb ik een antimilitaristische reünie. Dat kan ook nog.
Ik heb begrepen dat
maandag Stop Wapenhandel
met een uitgebreide brief met aandachtspunten komt. Er is meer dan
genoeg om je druk over te maken en eveneens meer dan genoeg dat de
Nederlandse pers, laat staan de politiek, niet haalt en daar wel
thuis hoort.
Vriendelijke en
strijdbare vredesgroet,
Martin Broek
