India en China zijn op het wereldtoneel
lange tijd grootmachten geweest. Tot de 19e eeuw waren ze samen goed
voor bijna de helft van het wereldwijde BBP (C+I in 1000, 25.5+32%;
in 1500 24,9+24,4%; in 1700 22,3+24,5%; en in 1820 32,9+16%) een
aandeel dat daarna snel afnam. Maar aan die periode van twee eeuwen
krimp lijkt nu een eind te komen.
Het kijken naar de geschiedenis van
beide landen leidt al in de inleiding tot een conclusie: “Zowel
India als China zijn uit op een multipolaire wereld bestaande uit
verschillende grootmachten, een visie die afwijkt van het gangbare
Westerse uitgangspunt van een dominante heerser (hegemon). In wezen
bedreigt deze visie de voortzetting van de wereldwijde dominantie van
de Verenigde Staten.” Om
gelijk te constateren dat er geen overeenstemming bestaat over wat een grootmacht is.
In dit boek wordt
een poging ondernomen om de grootmacht positie van China en India te
beschrijven die zowel bestaat uit een tastbare als verhalende
werkelijkheid. Zo loop je aan de hand van Ogden langs aspecten van
culturele, militaire en economische aard. Lees je over de
internationale relaties van China en India (regionaal/wereldwijd) en
over internationale samenwerking en het streven naar een groter deel
van de koek.
De
schrijver concludeert dat China al een grootmacht is. Bij het lezen
bekruipt je het gevoel regelmatig dat de ontwikkelingen rond Beijing
zo snel gaan dat in dit boek ook al veel gemist wordt, zoals de
hevige handelsoorlog die gaande is om de invloed van China te
beperken en de idee fixe van een Amerikaanse voorsprong op
technologisch gebied te verdedigen. Of de nieuwjaarrdactioneel
van de PLA Daily waarin de Chinese militairen volgens de South
China Morning Post wordt verteld zich voor te bereiden op oorlog.
India is minder duidelijk. Het land zou in 2035 een grootmacht status kunnen bereiken. Daar is een degelijk staatsmanschap voor nodig en het uitbouwen van de perceptie dat India die status verdient. Ogden sluit zijn boek af met de constatering dat het voor New Deli belangrijker lijkt wat er over het land gedacht wordt dan wat de feitelijke status daarvoor is: India is op het hoofdtoneel gesleept door de Verenigde Staten en enkele andere machten na de kernproeven van 1998 en wordt steeds meer gezien als een grootmacht “ondanks de duidelijk zichtbare materiële zwakheid.” Als grootmacht zou India “niet meer dan een perceptie kunnen zijn,” stelt Ogden in de laatste zin van het boek.
India is minder duidelijk. Het land zou in 2035 een grootmacht status kunnen bereiken. Daar is een degelijk staatsmanschap voor nodig en het uitbouwen van de perceptie dat India die status verdient. Ogden sluit zijn boek af met de constatering dat het voor New Deli belangrijker lijkt wat er over het land gedacht wordt dan wat de feitelijke status daarvoor is: India is op het hoofdtoneel gesleept door de Verenigde Staten en enkele andere machten na de kernproeven van 1998 en wordt steeds meer gezien als een grootmacht “ondanks de duidelijk zichtbare materiële zwakheid.” Als grootmacht zou India “niet meer dan een perceptie kunnen zijn,” stelt Ogden in de laatste zin van het boek.
