Nederland begint deze maand met het weghalen van zijn troepen uit Afghanistan. Dat haalt vanzelf de krant. De vader van een Afghanistan ganger schreef onlangs op zijn blog dat zijn zoon “gelukkig veilig is teruggekeerd, maar tot nu toe zijn 140 militairen gewond geraakt tijdens de Nederlandse missie in Uruzgan. Daarvan hebben er 41 blijvende fysieke schade opgelopen. Zij zijn blind geworden of hebben ledematen verloren.” Hij haalde de cijfers uit de Metro. Een veelvoud zal ernstige last krijgen van het Post Traumatische Stress Syndroom (PTTS), Defensie en het Veteranen Instituut spreken over vijf procent van de 20.000 militairen die daar actief waren sinds het begin van de missie. Het is wel schrikbarend, maar toch nieuws dat ondersneeuwt.
Er is ook militair nieuws dat niet eens de kans krijgt onder te sneeuwen. Per email kreeg ik een bericht toegestuurd dat twee grote wapenbedrijven dit jaar een volgende versie van het raketschild tegen ballistische raketten operationeel zullen maken. Een van de twee, Thales, heeft een grote Nederlandse dochter. Als ik google op ‘Thales’ en ‘raketschild’ vind ik echter vooral mijn eigen artikelen en blogs en niets over dit nieuwe contract. Feiten over de ontwikkeling van Het Schild blijken er nauwelijks toe te doen in de pers.
Als op een zaterdag in juli het verdrag met de Polen wordt aangepast aan het systeem zoals Obama vorig jaar voorstelde dan haalt dat wel de kranten, maar dat Nederland een bijdrage aan dat zelfde schild gaat leveren met hetzelfde wapen blijft nog steeds onvermeld.
Luiheid, onbekendheid met de materie, te technisch, niet sexy, niet gepolitiseerd, het zijn begrijpelijke argumenten om weinig aandacht te besteden aan een van de grootste wapensystemen dat ooit over de NAVO-landen - en dus ook Nederland -, is uitgerold. De vraag is dan wel hoe het van technisch sexy wordt en wie dat dan doet. De coördinatie van de opbouw van dit schild vindt overigens plaats op de Waalsdorpervlakte. Ook al zo’n aspect waar de Nederlandse pers weinig interesse voor heeft. Je kan hierover beter de informatie van de NAVO zelf lezen, al zou een journalistieke vertaling best aardig zijn.
Deze column schrijf ik op mijn verjaardag, 10 juli, de dag dat Defensie bekend maakt met een oranje F-16 de Nederlandse voetballers binnen te halen. Heel zachtjes hoop ik dat de Nederlandse voetballers als team besluiten een ander vliegtuig te nemen en Defensie in zijn oranje hemd te zetten. Dat zal niet gebeuren, nu al weet ik zeker dat de pers zal smullen van dit mooie plaatje en het ‘wij’ gevoel dat er uit spreekt. Dat mag, maar naast het makkelijke scoren moet je als journalistiek ook langdurig willen bouwen. Bovendien als je zegt dat de journalistiek de macht moet controleren dan horen de krijgsmacht en zijn wapens daar bij. Dat betekent niet alleen de gepimpte F-16’s en hippe Apaches.
Deze column schreef ik voor konfrontatie.nl
