Cameraman of -vrouw en interviewer liepen mee met een ploeg soldaten die regelmatig onder vuur lagen. Dat gebeurde in de buurt van een dorp, in een quala, en ook nog in het eigen kamp waar men probeert tot rust te komen.
De kogels sloegen in beeld het magazijn van een geweer. De angst, de adrenaline, en het zweet waren voel- en ruikbaar.
Ik keek er naar maar bevatte het niet. De beelden kwamen uit een oorlogsspeelfilm.
Het was niet echt.
Realistische gefilmd dat wel, op een wijze die ik alleen als fictie ken. Op het verkeerde been gezet door mijn opvoeding met oorlogsfilms. Ik ben een burger onder de zestig. Oorlog, bloed, zweet en tranen hebben voor mij de diep doorvoelde penetrante lucht verloren. Eigenlijk nooit gehad. De realiteit komt over als fictie.
De afkeer is nog 'slechts' rationeel.
* Hier vind je ook de documentaire.
Eerder Volkskrantblog 6 november 2007
